Het verhaal van Chantal
Chantal groeide op met een vader die worstelde met Borderline en verslaving…
“Maar nog steeds mag niemand hem alcoholist noemen” – Chantal
Chantal is 25 jaar. Ze groeide op in een gezin als middelste kind, met een oudere broer en een broertje dat na haar is geboren. In een gezin waar het vooral heel gezellig was met z’n vieren, als papa niet thuis was. Gelukkig was hij dat ook bijna nooit. Hij was altijd aan het werk…
Chantal kan zich herinneren dat zij als meisje vooral de spanning en onzekerheid zwaar vond. De manier waarop haar vader de sleutel in het slot stak wanneer hij ’s avonds thuiskwam gaf al aan hoe zijn pet stond die dag. De manier waarop hij binnenkwam was allesbepalend voor de sfeer in huis.
Het avondeten was het meest heftig, dan kon je niet zomaar weglopen. Soms was het gezellig aan tafel, maar je was altijd op je hoede, het kon immers zomaar omslaan. Als iemand zijn lepel te hard op tafel legde veranderde de blik in zijn ogen en dan kon je maar beter onzichtbaar zijn. Je kon maar beter niet te veel zeggen, want als je niets zei, kon het ook niet fout zijn.
De meeste klappen werden opgevangen door haar oudste broer. Chantal vond het vooral altijd heel zielig voor hem en voor haar moeder. Die pijn herinnert zij zich het meest.
Chantal heeft al vroeg geleerd dat ze beter de andere kant op kon kijken. Ze haakte letterlijk af. Kijk maar naar buiten, dan ziet hij mij niet, dan praat hij niet tegen mij. Praat maar lekker tegen iemand anders… En dat gevoel kent ze nog steeds. Dat voelt ze nog steeds.
Zijn ogen die raar stonden. Die vreemde blik. De moeder van Chantal had op een gegeven moment ontdekt dat het een psychose zou kunnen zijn. Dus dat was het dan. Papa had weer eens een psychose. Iedereen liep op zijn tenen, verder werd er niets mee gedaan. Het was gewoon wat het was. Er werd niet over gepraat.
Als de bom weer eens barstte en er was ruzie in huis dan kwam papa ’s avonds sorry zeggen. Hij klopte dan op de slaapkamer deur en zei “Sorry Chantal”. Chantal kon er niets mee. Ze heeft nog steeds moeite met het woord sorry. Het is leeg, het zegt niets. Laat het maar zien dat je verandert, maar zeg niet keer op keer sorry.
Op een avond kwam een vriendinnetje Chantal ophalen om naar een Kerstmarkt te gaan. De vriendin vroeg aan Chantal of haar vader dronken was. Chantal werd in zichzelf heel boos, hoe durfde haar vriendin dat zo te zeggen? Háár ouders dronken óók wijn en bier. Hoe kon ze nou zo maar zeggen dat haar vader dronken was? Chantal zei echter niets, ze glimlachte en wuifde het weg. Ergens viel er die avond wel een kwartje dat het bij hen thuis misschien toch anders was dan bij anderen…
Nog steeds mag niemand zeggen dat haar vader een alcoholist is. Dat doet pijn. De vader van Chantal voldoet niet aan het beeld van een alcoholist. Hij ligt niet laveloos tussen de lege flessen dronken op de bank. Dat heeft hij nooit gedaan. Alcoholist is een té erg woord. Niemand mag dat zeggen over hem, alleen Chantal zelf en de mensen uit het gezin.
Toen Chantal begin twintig was, was de maat vol. De moeder van Chantal had haar vader op straat gezet. Vader werd opgenomen. En er was rust in huis… Chantal was rond deze periode haar bruiloft aan het plannen, ze twijfelde of ze haar vader daar wel bij wilde hebben. Dat was moeilijk. Daarnaast was Chantal bezig met haar eigen leven richting te geven. Ze ging op vakantie met vrienden en de situatie met haar vader liet ze ook vaak langs zich heen gaan. Ze bewoog ertussendoor en als het even kon ontweek ze de situatie. Bij haar huwelijk was haar vader wel aanwezig, het was vreemd, ze hadden elkaar in al die maanden daarvoor slechts één keer gezien. Hij liep haar niet naar het altaar, maar hij was er. Achteraf is ze heel blij dat hij er bij was. Binnen de kliniek waar haar vader verbleef was een familiecoach, Renate, die gesprekken voerde met Chantal en het hele gezin. Chantal heeft hier heel veel aan gehad. Ook de aanwezigheid van haar vader op de bruiloft kon ze met de coach bespreken. Dat hielp. Haar broers hadden geen behoefte aan de gesprekken met Renate. Chantal zag dat zij door de familiegesprekken sneller weer een relatie kon opbouwen met haar vader. Ze konden tijdens de familiegesprekken dingen uitspreken waar anders niet over gepraat zou worden. En het uitspreken was nodig, net als het vergeven.
Het contact met haar vader is hersteld. Hij drinkt niet meer en daardoor gaat het eigenlijk heel erg goed met hem. Soms heeft hij nog wel zijn buien en zijn ‘dingetjes’. Chantal voelt dan dat ze ‘afhaakt’. Ze loopt dan weg. Kijk maar even, doe dat maar tegen iemand anders.
Als Chantal terugkijkt op haar tienerjaren vind ze het vooral heel zielig voor haar vader. Wat moet hij eenzaam geweest zijn. Hij kon gewoon niet meedoen in het gezin, het lukte hem niet. Hij stond er echt buiten. Gelukkig gaat het nu goed met hem en ziet ze hem genieten van zijn kleinkinderen. Hij krijgt door zijn kleinkinderen een soort tweede kans. Om met ze te spelen, te knuffelen, iets wat hij eigenlijk met zijn eigen kinderen niet heeft gedaan.
Chantal heeft zich er dapper doorheen geslagen. Toen ze nog thuis woonde deed ze leuke dingen, met vriendinnen en haar vriendje. Toch was het fijn geweest als er in die periode iemand was geweest, tussen haar tiende en twintigste die gezegd had: “Hoe is het nou met jóu?”.
Chantal ziet de toekomst rooskleurig tegemoet. Ze is gelukkig getrouwd en is zwanger van haar eerste kindje. Ze kunnen als gezin erg met elkaar lachen. Het lijkt soms wel een wedstrijd wie het lolligst is. “Dan staat er als het ware een muur van humor om ons heen.” Met tranen in haar ogen voegt ze daar aan toe “Ik ga zelfs mijn zoontje naar hem vernoemen, dat had ik jaren geleden echt niet kunnen bedenken.”
Herkent u zich in het verhaal van Chantal? Bij Kompassie kunt u terecht bij een familiecoach. Iemand met familie-ervaring die naar u luistert. De ondersteuning is gratis en er is geen wachtlijst. Want praten helpt.
Lees hier verder over mantelzorgondersteuning GGz door Kompassie.