Interview huisarts Amekran
In onze laatste nieuwsbrief werd er al, vol trots, melding van gemaakt; de Huisartsenpraktijk Amekran is de eerste praktijk die ons huisartsenfilmpje op het scherm in de wachtkamer laat draaien. Tijd voor een nadere kennismaking met Dr. Ouafae Amekran, huisarts in het Laakkwartier te Den Haag.
Tony Konijn, ervaringsdeskundige in depressie en sociale angst en vrijwilliger bij Stichting Kompassie, interviewt Dr. O. Amekran, zijn huisarts in Laakkwartier. Het scherm in haar wachtkamer vertoont als eerste huisartsenpraktijk in Den Haag het ‘huisartsenfilmpje’ van Stichting Kompassie. Een première dus!!
“Mijn naam is Ouafae Amekran en ik ben sinds 2008 actief als huisarts in het Laakkwartier te Den Haag. Ik ben destijds begonnen als waarnemend huisarts en heb vier jaar later de praktijk kunnen overnemen en ben ik mijn eigen huisartsenpraktijk gaan voeren. Sinds 3,5 jaar doen wij dat in het vernieuwde pand aan de Van Zeggelenlaan.”
Vriendenboekjes
“Ik had het er laatst met mijn gezin over; waarom ben ik huisarts geworden. Mijn zoontje weet al sinds de brugklas dat ook hij ooit dokter wil worden, net als zijn moeder. Mijn dochtertje daarentegen weet zeker dat zij dat absoluut niet wil! Toen ik als jong meisje in groep 5 zat, schreef ik al in de vriendenboekjes dat ik kinderarts wilde worden. Vele jaren later, tijdens het lopen van coschappen, merkte ik dat het beroep van huisarts het mooiste is wat er bestaat. Je hebt te maken met jong en oud en alle soorten van ziektes en aandoeningen. Ik heb geen spijt van deze keuze en doe ik het echt met heel veel plezier.”
Stichting Kompassie
“Alles wat ik van Kompassie weet, ken ik van jou. Als patiënt van mij. Als huisarts heb ik van jou geleerd dat Stichting Kompassie een vrijwilligersorganisatie is, van en voor mensen in Den Haag met een psychische of mentale kwetsbaarheid, en hun naasten. Dat was de 1ste keer dat ik hoorde dat al die ervaringsdeskundige vrijwilligers (+/- 60-70) er zijn als een soort vraagbaak voor die mensen. En dat Kompassie hulp kan bieden met administratie, moeilijke brieven of documenten. En niet alleen met het lotgenotencontact, maar ook het luisterend oor. En nog veel meer. Maar vooral dat jullie de mensen weer handvaten in hun leven kunnen aanreiken. Het is heel erg mooi dat zoiets bestaat en ik vind dat huisartsen daar meer van op de hoogte moeten zijn. Ik vind het dan ook goed dat jullie langsgaan bij huisartsenpraktijken en hen die kennis en informatie geven. Voor ons huisartsen is het heel logisch als je een patiënt naar een psychiater stuurt, of dat je die persoon een pilletje voorschrijft, in die beperkte tijd van 10 minuten van het spreekuur. (Ik zie zo’n 30 patiënten per dag, dus reken maar uit.) Als bij een patiënt bijvoorbeeld de diagnose depressie wordt vastgesteld, moet je daar als arts meer tijd in steken voor begeleiding en dergelijke. Dat is tijd die wij niet hebben. Dan is het fijn te weten dat er, naast de professionele begeleiding, ook zoiets bestaat als Stichting Kompassie. Ik denk dat veel patiënten dat op prijs zouden stellen en daar gebruik van zullen maken. Ook al begrijp ik dat het voor velen van hen heel moeilijk is om het taboe wat er op rust, te doorbreken.
Een op de vijf Nederlanders heeft een psychische of mentale aandoening en dat cijfer komt helemaal overeen in mijn huisartsenpraktijk. En dat zijn heel veel mensen. Veel patiënten hebben problemen met slapen, depressie, angsten of persoonlijkheidsproblematiek. Mensen hebben problemen met drugs of alcohol. Dat landelijke getal van 20 procent komt zeker overeen in mijn praktijk.”
De werkdruk in een huisartsenpraktijk is enorm. Als ervaringsdeskundige in zware depressie en sociale angst ben ik van mening dat de ondersteuning aan patiënten door Kompassie niet alleen de aandoening van de patiënten kan verlichten, maar ook enigszins de werkdruk van de huisarts. Hoe staat u daar in?
“Dat ben ik wel met je eens. Voorheen zat de wachtruimte helemaal vol. Door de maatregelen tegen Corona is daar echter verandering in gekomen. Wij mogen nu nog maar een aantal patiënten per keer toelaten, met als gevolg dat er nu iets meer tijd vrijkomt om hen te begeleiden. Ik vind dit een verademing. Wie heeft er toch ooit bepaald dat wij als huisarts maar 10 minuten aan een patiënt mogen besteden? Ik vind dat van de zotte. Nu er dus meer tijd kan worden besteed aan de patiënt, bestaat ook de mogelijkheid meer regie terug te geven aan die patiënt. Het is heel belangrijk voor hen te weten dat zij niet alleen staan in hun behandeling. De vrijwilligers bij Kompassie weten wat mijn patiënten doormaken en kunnen met hun ervaring tonen hoe het ook misschien anders kan. En dat is de grote meerwaarde van Kompassie.”
Mantelzorg GGZ
“De mantelzorgers GGZ is een groep die best wel lastig is om te bereiken. Mantelzorgers komen wel met familieleden in onze praktijk, maar in een laat stadium. De aandoening is al langer aanwezig en dan wordt de patiënt uiteindelijk door een familielid meegenomen naar de huisarts. Vaak zijn er dan onderling al zulke grote problemen, dat mensen met een aandoening ook wel op straat belanden. Hele families worden erdoor ontwricht. Dat het vanzelfsprekend is dat familie de taak van mantelzorger op zich neemt is trouwens een misvatting. In de praktijk merk ik dat velen worden uitgesloten door de familie en neemt men de hele psychiatrie daar omheen, niet meer serieus. Zulke vormen kan het helaas ook aannemen. Waar wij als huisarts ook mee te maken hebben is het beroepsgeheim; wij mogen niet altijd in gesprek met een mantelzorger, bijvoorbeeld als er geen toestemming is van een patiënt. Dat komt natuurlijk ook voor.
Nu is het nog zo dat alle aandacht naar de patiënt gaat, maar zonder mantelzorger wordt het heel lastig voor een patiënt. Zij zijn heel belangrijk en verdienen meer aandacht en meer erkenning dan zij nu krijgen. Je zou hen ook moeten kunnen ontlasten. Als mantelzorger zou je ook eens vrijaf moeten kunnen krijgen om je ‘werk’ goed te kunnen blijven doen. De mantelzorg is nog steeds een ondergeschoven kindje; ik moet er niet aan denken dat dit weg zou vallen.
Dat de mantelzorgers terecht kunnen bij Kompassie vind ik geweldig. Dat je in een warme omgeving, onderling kan praten over jouw ervaringen. Je merkt dan pas dat je niet enige bent die zoiets doet en je kan jouw opgedane kennis delen met andere mantelzorgers.”
Stichting Kompassie heeft de stiekeme hoop om in de toekomst met alle huisartsen in Den Haag samen te werken. Wat zou u tegen uw collega’s zeggen?
“Ik zou zeggen; verdiep je eens goed in wat Kompassie is, waar zij voor staan en wat zij uitdragen. Bezoek eens de website. Kijkt eens wat verder en breder dan alleen jouw eigen wereldje. Het filmpje op het scherm in de wachtkamer kan heel belangrijk voor de patiënt zijn, dus laat de patiënt zelf oordelen of het iets voor hem of haar is. Kijk wat breder ten goede van de patiënt, zou ik tegen hen willen zeggen. Een patiënt is niet alleen patiënt, maar vooral ook een mens in al zijn facetten. Een patiënt met een psychische of mentale aandoening voelt zich beter begrepen en heeft veel meer vertrouwen in iemand die dat al eens zelf heeft meegemaakt. Zoals dat bij Stichting Kompassie eigenlijk, heel gewoon is.”
Heeft u een levensmotto?
“Jazeker!
‘the greatest medicine of all is teaching people how not to need it’ – Hippocrates
…en dat zeg ik als dokter!!”
Dokter Amekran bij het kunstwerk gemaakt door haar moeder